La rima gioca e scherza con questi due prodotti che sono simboli e vanto, oggi, al pari della più preziosa , amata e classica Torre Ghirlandina, della nostra modenesità. Anche se questa, ad onor del vero, resta l’inno dell’orgoglio modenese. Mi verrebbe da dire, col linguaggio moderno: “Ve la siete dimenticata la Password? Si tratta della prima strofa : “ cuma tê bèla chèra Ghirlandèina.. t’èm pèr ùn quèl d’insànni, una visiòun… Bianca-in-dla-préma lus ed la matèina… t’ém pêr un’uraziòun…” Il ritornello ve lo ricorderò dopo questa “poesia”.
Fa gnìnt… ecco… alóra… bisègna dir che ‘sti du ragàz (Cutghèin e Zampòun) i gàn avû una Mama: e che mama! La’s ciamèva e la’s ciàma, perché l’è ancàra viva e l’àn murirà mai: la Sgnóra Sulsézza. Poi, venne probabilmente “lo zio” cotechino ed infine nel 1511, durante l’assedio, a Mirandola, delle truppe papaline, i norcini nostrani avrebbero pensato, onde conservarla al meglio e più a lungo, di insaccare la carne di maiale dentro le sue stesse zampe. Veritê o fantasia? A nuèter àn s’importa gnìint! Tót i documèint, èl stàmpi, la storia e-èl persòun importanti, dàl mél-e-zinchzèint in avanti, iàn dét e magnê dàl zampòun ed Modna. Tòh! Ciàpa, inchèrta e porta a cà! Basta così! : alla rima… alla rima. E più che mai mi vien da suggerire la traduzione in italiano sul sito internet www.grgonlus.org.
CUTGHÈIN E ZAMPÒUN
Am’arcòrd ‘na cartulèina / cùn immèz la Ghirlandèina /
e-ai sô fiànch ùn bel zampòun / e lambrósch in-ùn pistòun. /
Méss in réma, s’a-dégh bèin, a se vdìva scrét lè vsèin: /
“màgnen tre fàt, bàvv’n-ùn postòun, /
e-s’tê ‘na pégra te dvèint ùn leòun” /
E alóra.. l’è tót dét! / E alóra l’è tót scrét! /
Mo mè, c’a sùn testòun, / a scrév cutghèin e zampòun.
Àl cutghèin l’era so pèder / e-i-àl feven, da tant-an, /
cùn la càdga-e-i-schèrt ed mègher / in cantèina da-i-“vilàn”.
Ùn bel dè a-gnè-a disnèr / àl fatór cùn i sô fiô /
e-igh-dén propria da magnèr / àl cutghèin cùn-i fasô /.
Caro mio, àl gè, l’è-bòun! / E, s’àn fós per la budèla, /
ànch adât per àl padròun. /Quindi-àl-tulè-via la pèla, /
e-vudànd bèin-bèin ‘na zampa / prémma’d-màttregh càl-pést-bòun /
àl strinè-i-pél cùn la vampa. / Ecco-fat: l’è-nê-àl zampòun!
Come tót i fió d’adès / l’à studiê, l’à-migliorê, /
l’è-andê-avanti còl progrès; / anch “capèl-da-prét”, l’è stê. /
L’è-in-dàl-Guinnes di primèt / fat a Castelnóv Rangòun /
E, per fama-e-per rispèt, / àgh dirò Dutór Zampòun.
E, come vi ho promesso, canterò, insieme a voi, il ritornello de la Ghirlandèina.
“ Ghirlandèina vétta mia / Te pór bela, ch’sa tèm piès / Vè che Tàrr! Che maravia! Ciàpa, tò, c’àtt bót ùn bès! “ E quando questo bacio veniva “buttato” a Modena, in Piazza Grande, di fianco al Duomo, da só fiól Luciano (Pavaròt), ànch èl stràll èl mulèven di laghermòun ed guàza.