Eilàaa… Bongióren! O bonasìra s’le già basôra. Pomeriggio, per gli uomini “in lingua”.
Quàsta la gà àl màndegh! (Questa ha il manico!) Às pól propria dir che “péz d’achsè às mór” (peggio di così, si muore). Ecco la nutézia:
Ùn certo Fedrîgh (e già àl nàm àl per fât apòsta…), ùn svedés (svedese), l’à inventê l’arlói c’àl segna l’ora ed la tô mort (tuchèv… tuchév pór) (l’orologio che segna l’ora della tua morte). Mè aiò in mèint una barzelàta ch’la giva che la piò gràn sfergadùra l’era un svédes perché, tèimp fa i éren di fulminànt ch’i s’impièven apèina ti tuchèv a la sô scàtla. (fiammiferi svedesi di rapido incendio). Ma era una barzelletta! ‘Ste curnaciòun (cornacchione) dàl melavgóri, l’à inventê un maledàt arlói da bràz (brutto orologio da polso) c’àl còunta, a l’arvérsa, i an, i més,, i gióren, egli ór, i munùt e i secànd c’at resta da campèr! La cosa piò seria da dir l’è càl segna anch egli or come tót chi eter.
L’orologio della morte , denominato Tikker, verrebbe fornito al prezzo di 43 euro e “caricato” secondo un questionario fornito dall’acquirente il quale dovrà raccontare la propria storia clinica e familiare, malattie croniche e non, abitudini e vizi, peso, eccetera, eccetera. Il “Guru” fornitore ne ricaverà così un certo punteggio dal quale sottrarrà l’età dichiarata. A quel punto, partirà il “conto alla rovescia”.
Semplice, no? Mè, però, do ridùd (due risate) a li ho fàti cùn Piròun… Ecco: àl sêt s’àt dégh? Che càl steriòun lè (quell’istrione) àn n’è menga zôp (non è micca stupido). Àl caiòun l’è quàl c’àl còumpra l’arlói! (il coglione è colui che acquista l’orologio!).
Pur non avendoci alcunché di basamento sientifico, interviene Armandèin, pure lui presente, e quantunque una-nalisi elementaria sopporti ovverosia riporti a una apotesi condivertibile, resta acchiarato il principio che qualora uno nacqua dopodichè deve decedere.
Ecco, mè àn capés brisa zérti paròl mo a sun d’acord che quànd un àl nàs àl sà ancch c’al dév murìr… Però, finóra, nisùn à mai savû quànd… E po’…stèr sèimper lè a spetèr ‘d murîr… No… no… àn và menga bèin… E po’…un àl prév ànch decìder ed butères sàtta àl treno e invece…gnìnt! Àl treno àl deraglia e a mór tót qui sèinza l’arluiàz! Opure àl s’bóta zò da la fnèstra mo propria in càl mumèint a pàsa un camion ed materàs…Opure, al’arvérsa: quànd àgh manca zinch minùt a murìr et vê da càl vìgil c’àl t’à dê sèimper la multa e t’egh càz quàter chèlz in dàl cùl. Opure, et vê a fer àl gir dàl mond spindànd tót i sold in manéra d’an lasèr gnint a nisùn.
Cl’arluiàz lè, àl metrév invece a-al pols ed tót i delinquèint, a-i avaràz (avari), a-i struzèin, a-i prepotèint… insàma: a tót i bòun da gnìnt. E a gàl darév un més prema ed la sô fin.
Mè, per mè, pér àl mê bisègn, àn n’al cumprarò mai!
Préma ‘d tót mè a-gò àl me arlói da bisàca cùn la cadèina e po’… cl’arluiàz lè àl prév ànch andèr avanti o restèr indrê… e… chi àl giustarév?!
No…no…mè àn n’ò menga bisègn d’un arlói per savér c’a sun viv.