Quasta l’è la sbraghirèda ed la secànda stmàna.
ELEZIÒUN REGIONÈL. Meno mèl che l’Emilia-Romagna l’àn ghèintra brisa e achsè a psàm éser, forse, piò s’cièt, piò sincér. Àm vin in mèint che àl mê bruntlèd agli-ò tachèdi propria al’inézi dàl doméla-e- tràdes, quànd, in fevrèr, andénn a vutèr e a scrivè che agli-eleziòun àl li aviva vinti Bersàni(a dégh lò per dir PD) mo… però… àn li aviva brisa vinti daltótt… e Piròun l’è-ancàra lè c’al pèinsa cùm-a-pól sucéder che un ch-l’ariva prémm àn pòsa brisa avér vint!! E la storia ed napoletano, Berluscòun-Letta-ecétera a la tgnusàm bèin… Dmànga, invece, tótt i pèinsen d’avér vint ànch se Renzi (PD) àl dis che zinch Regiòun su sèt egli-èin sô…e quindi… Però, Coferati (a dégh lò per dir ex PD), cùn Civati e un grópp ed mèz-rutamê, a Genova, iàn fat ‘na lésta per so còunt e achsè l’à vint àl Segretari ed Berluscòun. E achsè, ancàra una volta, àl PD àl pól dir ch-l’avrévv vint e… invece l’à pérs!
Se Machiavèli àn fóss menga italiàn…
A Piròun àn-gh-dégh gnìnt perché sennò, puvràtt, agh cherparévv la testa! …
AMBURGHER AL SAPORE DI CARNE UMANA. Àl mê tìtol, in dialàtt, àl prévv éser: LA VÓIA DE DVINTÈR CANIBAL. E i han spieghê (achsè i avrénn détt du gràn côgh) che cùn àl sterméni (tritacarne) agh vin fóra, in dla chèrna umana (ed chi l’éra, po’, àn-néss-sa-brisa), ùn pést cùn àl savór ed maièl, vidèl, midàll e figadèin ed pulàster. Beh: a pensèva ànch ed péz… Chi’s fósen fermê, per esèimpi, a-al maièl zuntàndegh magari un pô ed sumèr…Anch perché, cùm-i-àn scrétt tanti volt, àl maièl l’è la bestia piò simil a-l’àmm àl punt da pensèr a di trapiànt chi sréven dàl pòrch a nuèter e brisa vicevérsa…E po’, da sèimper, quànd às vól fer un esèimpi, brótt o bèl c’àl sia às dis “tê un bel maièl”… opure: “tê un brótt pòrch”…Invece no. La nostra cherna la g’avrév àl savór di que che normalmèint a magnàmm, Almeno chè da nuèter perché in ètri naziòun e civiltê la musica, ed sicùr, la cambia… Comunque… gnìnt verdura: ecco perché àn-ghè-brisa àl savór dàl sumèr…o dla vàca. Piròun, in ogni mod, àn-né brisa interesê a chi problema chè e l’à sèimper sintû dir che àl porch cùm-a-i-ò già détt, l’è l’animèl c’al s’arvisa (si assomiglia) depiò a-l’amm e che di maiê a do gàmbi a-ghe-n’è e a-ghin-srà sèimper. Per via dàl savór, l’è dàl parér ch-l’è abasta musghères la léngua per capir che góst ag’avàmm.
L’AMORE DEL CANE. In una bruntlèda (Scusa, Bobi - 14/09/13) ho già detto un poco di quel tanto che bisognerebbe raccontare a proposito di questo prezioso ed inimitabile nostro Amico. A m’è capitê però ed lézer ‘na nutézia ch-la-gà edl’incredìbil. Àl nòster “Bobi”, come tótt i Bobi, l’è armès atachê a-al so padròun fin a la sô mort, acumpagnàndel anch in Ospedèl per fer del curi. Quàst fin a l’ultem gióren quànd dal cancèl àn turnè piò fóra. Ma lò àl continuè listàss a-andèr a –l’Ospedèl. L’andeva a cà a la sira e po’, a la matèina, àl turnèva e-àl s’metiva a-spetèr. Un gióren, improvisamèint, àl-s’insfilzè (si infilò)adrê a un àmm mai vést e mai tgnusû c’àl le purtè ségh a cà. Avanti-e-indrê èter soquànt dè (alcuni giorni) insàmm a-al so nóv padròun quànd l’andèva o àl turnèva dal’Ospedèl. Incuriosî, l’à spieghê la cosa a un infermér. E quàst àl-gh racuntè la storia dàl sô prém padròun… sèinza savér ch-l’éra quàl c’al-g’aviva dê àl so côr trapiantê.