Eilàaa…: bongioren! O bonasìra sl’é già basôra. Pomeriggio, per gli uomini “in lingua”.

Anch se un àn coumpra brisa la Gazàta e àn guerda gnanch la televisiòun, àl se srà adê (si

sarà accorto) o l’avrà savû c’agavàm un Pepa nóv. Anzi: ne abbiamo due! Crèpa l’avarézia! E às

prév dir ànch un e mèz dàl mumeint che un, quàl tedàsch, l’è talmèint mingherlèin che quànd àl

gira àn s’vàd gnanch èl so scarpeini ràsi sàt a la zàberia tànt c’àl sàmbra óna ed chél balarèini chi

mèten invéma ai carillon. E poi la sua tanto amata musica classica ne completa il quadro. L’altro,

invece, il massiccio Francesco (che ‘t prév ànch ciamérel Chicòun sèinza c’àl s’arabésa) àl bóta

inzà e in là i so scarpòun cùn di pas lóngh come el so gamb bèin piantedi sàt a ‘na stanèla cla

sdónda e la préla tànt da fer gnir in mèint (per via dàl culór biànch) quàla ed la Marilin sóv’r a la

bòtola.

Ho esagerato, lo so, ma mèinter Piròun àl feva fadiga a sculter Benedetto VI°, le parole di

Francesco sono semplici e comprensibili, così come i suoi gesti, i suoi comportamenti. Àl m’à dét:

Scólta, Momo (lò àm ciama achsè)… mo àl sèt ‘si m’àn cuntê?… I m’àn dét che àl Pepa nóv lè andê

a-al ristorànt e quànd àl s’è ave sò l’è andê a paghèr al còunt ed quàl cl’iva magnê! Mè a dégh

cl’è ‘na bàla! … E po’ i m’àn dét c’àn n’è menga andê a stèr in dl’apartamèint grand in d’a stèva

cl’eter mo l’è restê in dàl sô clè piò cin e econòmich. Mè a peins càl l’ava fat per paghèr meno

d’IMU e anch, forse, d’afét… ànch s’a pèins che la Ciésa la gal pega lê… Mo às vàd cl’è un c’al

fa dl’economia e… a mè àm piès. E po’ in dàl vistìr… in dàl lusso… L’anél, àl m’l’à dèt sèimper

Armandèin, l’à tolt quàl ch’iva lasê lè un’eter Pepa… e la Crós, aiò vést mè, cùn i me òc, a la

televisiòun, l’è ed fèr, menga d’or, come chi eter… Insàma, l’è un c’àl’gh bèda, ai quatrèin.E po’,

forse, ànch la Ciesa la duvrà fer degli economii…Chisà… ànch cùn cla banca lè chi g’àn, àl IOR…

Bravo Piròun, a vàd te capî tót. Per esèimpi, cùn du Pepa ag’avàm ànch quàl de scorta! E

Piròun, ridendo, si è dileguato

Ho evitato così di dirgli che anch’io avevo incontrato il sagace Armandèin il quale mi ha

illustrato la necessità, a suo dire, di modificare pure il proverbio il quale attualmente recita: mort un

Pèpa a s’in fa un’eter eccetera. Ora dovremo semplicemente dire “Mort un Pepa, satta cl’èter! E

così l’attuale “Mort un Pèpa a s’in fa un eter; via un coiòun, satta cl’èter!” resterà valido

solamente per i coiòun e cioè per noi.