Sól ùn sfazèe come mè àl psiva pensèr e adiritùra scréver, una litania in dialàtt cùn la
speranza d’avér un quèch aiùt per fer èl sô bruntlèd. Beh, oramai l’è fata.
Sé: l’éra l’ot ed Setàmber e, in purcisiòun, la gh’éra “LE”. Ora mi sembra opportuno
uscire dal Sacro per cercare di entrare nel “profano” che poi, io penso, riguarda la forma e non la
sostanza.
Davanti a-la-bósla dàl solit bar a ghè àl sòlit amigh Piròun. Oramai às truvàmm sèinza
zzèrchères. Tri pas ed fiànch préma dàl marciapê e-a-sàm un còuntra-clèter.
Ciao, Momo… No… no… va pórr là… Mè, t’àl sê… a sùn ùn cristiàn mo… àl fàgh piò-ed-
dèinter che-ed fóra e… a sun cunvìnt che anca Lê (e lo dice alzando il capo a mascella tesa) l’à-l-
sa. E alzando nuovamente il capo, allo stesso modo ma questa volta come per volerlo comunicare
agli astanti afferma: Sé! Perché “l’élór”, lassò… I sàn incòsa!
Va beh, Piròun… a se vdàmm dop per àl solìt ciàher…
Gnànch vint minùt e Momo l’è àl Bar cun Piròun.
Beh… alóra… cus’èm-còuntet “bravo” amico Momo (e a nessuno possono sfuggire i
sorrisetti degli avventori del locale che hanno colto il “bravo”)
Momo sa di dover sorvolare ma non rinuncia a porre in discussione i fatti del giorno.
Bravo… Momo, ripete Piròun còn maggior determinazione… Scólta: cùs’in dit ed tót chi
muvimèint c’a-ghè-adès in dàl mand? Mo… insàma, nisùn, às dirévv, vól piò stèr a-cà-sô…Adès,
àn-ghè piò barcòun ech-tégna…. Adès, àm gnarévv da dir, a sàm-atórna dvintèr tótt zéngher… E
alóra… àl sô pòpol sèimp’r’in gir… cuchèr inzà-e-in-là (procacciarsi qualcosa con l’astuzia o con
l’inganno; arraffare; rubare) lavurèr àl méno c’às pôl… guài fer fadiga
Oh… mè-anglò menga cùn i zzéngher… Sé… a spariva ‘na quèch galèina mo però, in
cumpèins i-éren brev a giustér àl ram…
E pò… ecco, una Madonna i-gh l’àn e me a crad chi sièn Cristiàn… no? Anzi: àl prémm
ech s’è fat avanti (per tótt quànt e’s’ti profugh… sfolê… rifugiê… às capéss) l’è ste àl solit
Francesco, cl’à détt pochi ciàcher e bèl zôgh! Perchè tótta ‘sta gèint… st’él famî… ed tótti el
Naziòun egli-àn bisègn ed ‘na cà… Tacàm nuèter !! E da dmàn ogni Paròchia la dev uspitèr dô
famî! E… via-andàre… “Dài, Francesco!... Dài!”
E achsè… àl sól…àl vér “CAP” dàl mand l’à-fat vàder chi-l’è. E mè a spér e a dmand a
Momo che lò àl’s-n’intànd…che cùn tótti ch’El Madànn c’aiavàmm tirê in bal immèz a tótt e ‘sti
bacaiamèint e piò che èter àl fat d’ésrés invintê una “VIRGObruntladèina”” la’s-vóia castigher?
Mè-a-spér ‘d no mo… per paura ed zuntéregh ‘na quèch etra coionèda, am’insfrócc in-un
cantòun dàl Bar e-a-incanócc-sò un’Ev Maria.