Àl gniva da la campagna, da una famìa ed cuntadèin. L’à sèimper dét che la tèra l’è bàsa e
a lavurèrla às fa fadiga. A scóla, i sô, in gh-l’avìven quesi mai mandê, come chi èter zìnch fradê.
L’era elt e rubóst tànt cl’era andê a finìr come óvra da un di furnèr dàl paés. Àl ghe sté fin a
vintiùn an quànd l’andè suldê ed léva:in cavaléria. Ed bèsti àl-s-n’intindiva e po’, ùn cavalàt igh-
l’iven sèimp’r avû e lò, in gròpa, àl ghè sèimper stê. Angelo, achsè àl-s’ciamèva, l’era anch un bel
ragàz e piotòst desdê e a cavàl àl feva bela figura.
Finî la férma Àl turnè a cà, in paés mo àl so post àl l’aviva ciapê un ragàzèl piò zóven e
quindi àl s’arangè a zerchèr inzà-e-in-là quèl da fer... ànch a ór... ànch da fadìga. A suldê l’iva
imparê abàsta bèin a lézer, scréver e descàrrer in italiàn e a fó achsè che àl Procacia postèl àl le
tulè in aiut per scambièr i pach fra l’ufézi postèl e àl treno.
Caro mio! ... L’era come tuchèr àl zél cùn ùn dî... e in staziòun às paghèva ànch per andèr
dèinter. Lò no. L’éra in servizi... E lè àl truvè anch una méstra cla gnìva da via, col treno. In du e
du quàter is mitén insàmm. Come spusê... e forse ànch il’éren. I andén a stèr in un apartamèint, in
cèinter, vsèin al’Ufézi postèl. Tót bèin? Beh... quèsi...
Lê, la méstra (forse anch ed natura) l’éra un pô vuiósa... Insàma... la’s deva da fer cùn àl
Dutór, àl Farmacésta, l’Avochèt... E lò, Angelo, che àl s-n’éra un poch adê e forse l’iva anch
imparê quèl... àl cumincé a bàvver e via-via sèimper depiò tànt che spàss l’éra imberiègh: da ‘na
lus a cl’etra e àl dormiva, tanti volt, ànch immez a la séva. E per quàst tót i cumincénn a ciamèrel
“bàmbola” perchè l’éra sèimper beriègh, sèimper “in bàmbola”.
E in piaza, a-al bar, i-àl tulìven un poch in gir... e i ragazô scós dedrê da un èlber o dàl
culòuni di pordègh, igh-urlèven adrê.
Un gióren, Bàmbola, piotòst “bêl”, brisa beriègh daltót, àl vdè àl cavàl, slê, dàl Capitàni
dàl Regimèint cl’era acampê fóra dàl paés. In un atim àl fò sò per el schèl, àl cambiè i sô pàgn cun
la divisa dàl Capitàni cl’era pugèda sóv’r-a ‘na cràna, in cusèina... e via in sèla àl cavàl in gir per
àl paés.
E i suldê lè in gir iàl salutèven mèinter tót i paesàn a rédder come mat a vàdder un spetàcol
che nisùn mai l’avrév imaginê... Fintànt che àl Marescièl di Carabinér àl-s-n’acurzè e, magnê la
fóia, àl mitè a post la situaziòun cla finè, cùma l’éra gióst, almena per chi tèimp, in di paés, cùn
una bvuda in Osteria. Ma po’, quèch gioren dop, Bàmbola, àl vlè completèr la so vitòria.
Àl spetè che la “maestrina” la gnéss a cà da scóla, l’andè in cà, àl vrè tóti èl fnèstri, e
l’urlè la sô decisiòun ed divìdres cuminciànd a fer quàl che àl gióren d’incô la’s ciamarév “la
separazione dei beni”.
Àl tachè da la vedrèina cùn i piàt urlànd: “un a tè” (e zò àl piàt da una fnèstra) “e un a
mè” (e zò àl piàt da cl’etra) E àl continuè achsè fintant che àn vudè l’intér apartamèint
Mè àn so brisa e nisun m’a mai racuntê quàl che a sucedè dop ma però àm piès imaginèr
che:
* * * * * * *
Bàmbola tornò a chiamarsi Angelo. Sposò una brava e simpatica contadina, prese in affitto
un podere agricolo con l’aiuto concreto da parte di tutti i paesani, compresi gli “amici” dell’allora
“maestrina” trasferita poi chissà dove, vivendo felice e contento come in tutte le favole. I figli non
saranno mancati e neppure, nella stalla, un maestoso cavallo.